[Nieśmiertelni] Rozdział 3.

NAŁOŻNICA

           Łzy wampira były czymś niespotykanym. Niewłaściwym, przynajmniej tak pomyślał Bastian, nie zdając sobie sprawy, że bezwarunkowo zaczął szukać w kieszeniach kombinezonu chusteczek higienicznych. Nie mógł jednak też powiedzieć, że jego serce kraje się na ten widok. Nie było to jednak żałosne, mimo tego, że blondynka do tej pory dokazywała, jak rozwydrzona nastolatka. Być może właśnie miał poznać powód jej zachowania, a ona wylewała tutaj swoje smutki.

            Krwawe smugi znaczyły się wyraźnie na bladych policzkach młodej kobiety, która opuściła głowę, zauważając na swoich jeansowych spodniach krople krwi. Nie musiała zgadywać skąd one pochodzą. Dziwiła się, podobnie jak jej rodzina. Jak Lucius i Faust. Nie pamiętała chwili, kiedy ostatni raz pozwoliła sobie na płacz. Przynajmniej na płacz, jako wampirzyca. Spojrzała na czarnowłosego wampira, którego kąciki ust unosiły się ku górze, lekko przy tym drżąc.

            Lucius nie potrafił zrozumieć, jak można być kimś tak słabym w starciu z przeszłością. Rozumiał, że niektóre rzeczy odciskały bolesne piętno na człowieku, ale skoro była już zabójcą doskonałym, niebezpiecznym drapieżnikiem, nie powinna ukazywać swoich słabości, nie w obliczu ludzi. Takich miernot, mocnych w gębie, słabych ogólnie. Lucius nie lubił gatunku homo sapiens, nigdy nie darzył ich sympatią, nawet za swojego człowieczego żywota.

            - I na co się gapisz? – prychnęła rozwścieczona, chcąc otrzeć dłonią łzy, ale kiedy przypomniała sobie, że jej nadgarstki są przytrzymywane przez ciężkie kajdany pokryte warstwą czystego żelaza, było już za późno. Silnie szarpnęła rękoma, skazując się na jeszcze straszniejszej męki. Syknęła, zachłysnąwszy się powietrzem. Warknięcie Luciusa przywołało ją do porządku, z niejakim zdziwieniem spojrzała na swojego pobratymca, stając się małą, posłuszną dziewczynką pod wpływem jego spojrzenia.

            - Mów, Diana. Nie mamy czasu… - Lucius uśmiechnął się delikatnie, dając jej do zrozumienia, że nic się nie stanie, jeśli odrobinę się pospieszy. Potaknęła głową, odpowiadając podobnym uśmiechem, ale mniej szczerym. Z resztą, rzadko, który wampir uśmiechał się szczerze. Opanowali oni grę aktorską w stopniu wybitnym, byli mistrzami w tej sztuce i nikt nie mógł im dorównać.

            - Moja historia, historia mojego życia może okazać się nieco bardziej brutalna, niż opowieści moich przyjaciół. Jestem kobietą i zawsze nią byłam, zauważyli to też ci, którzy zhańbili mnie tak, jak tylko można zhańbić kobietę. Na wszystkie możliwe sposoby. Byłam gwałcona, bita i wykorzystywana tak, jak nie śniło się największym brutalom i potworom, ale zacznę od początku.

            Urodziłam się w tysiąc dziewięćset dwudziestym roku, więc, jak się domyślacie, jestem, w tym towarzystwie, stosunkowo młoda. Nie miałam nigdy do czynienia z królami, ani tym bardziej z rzymskimi legionami. Byłam małą dziewczynką, której ojciec był Żydem i prowadził swój własny sklepik w Berlinie, zajmował się też lichwą, a mała dziewczynka wraz ze swoim nieco starszym bratem codziennie trudziła się w tym sklepiku, nie mając z tego zupełnie nic. Jak każdy, musiałam mieć matkę i ją miałam. Tłamszoną i sponiewieraną przez ojca – Mordechaja, bo przecież wszystkie kobiety zasługują na samo dno w społeczeństwie. Po paru latach dotarło do mnie, że największym pechem, jakie doświadczyłam w życiu, to przyjście na świat, jako dziewczynka. Wierzcie mi… - tutaj jej głos się lekko załamał, a bystre oczy błysnęły jakimś niezrozumiałym smutkiem, kiedy wampirzyca spoglądała na Bastiana, zaciskającego jedną dłoń w pięść. Jego czarnoskóry towarzysz usiadł nonszalancko na krześle, a młody, biały mężczyzna wytrwale stał pod ściana. – Zawsze chciałam być chłopcem i robiłam wszystko, aby nim być. Biegałam w ubraniach po bracie, ścinałam krótko włosy, nie przerażał mnie fakt, że moja buzia była cała umorusana, a kolana poobijane. Mimo wszystko, byłam dziewczynką. I mój ojciec, kiedy moja matka pewnego dnia uciekła z moim bratem, zauważył to. Dostrzegł plusy tego, że jedyne dziecko jakie się przy nim ostało, jest kobietą.

            Odejście mojej matki było spontaniczne, zupełnie nieplanowane, a może i w jej głowie od dawna kryły się nadzieję na ucieczkę. W sumie, nie dziwię jej się. Sama uciekłabym od tego potwora, ale miałam dopiero dziesięć lat i nie było mnie w mieszkaniu, kiedy matka spakowała siebie i mojego brata, prędko opuszczając miasto. Nie miałam od nich żadnych wieści, aż do wybuchu wojny – wzruszyła lekko ramionami, dmuchając w kosmyk jasnych włosów, który opadł na jej policzek. – Mieszkałam z ojcem i z nim pracowałam. Byłam ładną, kształtną dziewczynką już w wieku trzynastu lat. Coraz bardziej przypominałam kobietę, coraz bardziej kusiłam, coraz bardziej byłam pożądana.

            Najpierw przyszedł mój ojciec, zakneblował mi usta i związał ręce nad głową, rzucając mnie na łóżko. Bałam się, ale wiedziałam, do czego zmierza. Nie mogłam krzyczeć, nie mogłam się w żaden sposób obronić. Potraktował mnie niezbyt delikatnie, dając upust swojej żądzy. Byłam przekonana, że kiedy skończy, cały ten koszmar minie. Rozwiąże mnie, pozwoli mi się ubrać i wrócić do codzienności. Tak nie było. Kiedy skończył, zawołał następnego, swojego kolegę. A potem przyszło jeszcze dwóch. Czterech pijanych mężczyzn. I pomyśleć, że tylko dwie łzy spłynęły po moich policzkach. Wiedziałam, że to nie była jednorazowa przygoda. Byłam jego małą dziwką, małą ladacznicą, za którą dostawał całkiem pokaźne sumki. Byłam jedyną w jego burdelu, jego ulubienicą. Trzy raz musiałam usuwać zarodki moich potencjalnych dzieci.

            Bastian nie wierzył, że kobieta może mówić o tym z takim spokojem. Miał ochotę krzyknąć i tym samym przerwać jej ten wywód, powiedzieć, aby odpuściła sobie te fragmenty. Może i Bastian był płatnym mordercą, być może pracował w agencji, która miała unicestwić jeden gatunek, być może był podległy Mścicielom, ale nigdy nie zniżyłby się do takiego poziomu. Nigdy nie stałby się takim potworem, sądząc po minie Fausta, ten myślał podobnie. I mimo tego, że był drapieżnikiem miał swój honor. Honor, którego zabrakło ojcowi tej małej… Podświadomie nazywał ją „małą”, bo w głowie miał obraz wystraszonej, kruchej blondyneczki napastowanej, ba!, gwałconej z premedytacją przez ojca i jego kompanów. Warknął, czyniąc to nieświadomie.

            - Przeszkadzam w czymś? – spytała spokojnie, a dopiero teraz do niego dotarło dlaczego wcześniej płakała. Zrozumiał. Spojrzał na jej zakrwawione policzki i potrząsnął przecząco głową, osuwając się po ścianie, aby usiąść na betonowej posadzce. Machnął lekko ręką, dając jej do zrozumienia, aby kontynuowała. – Sielanka ta trwała do trzydziestego ósmego, a kiedy wybuchły zamieszki w Berlinie, cały mój poukładany świat legł w ruinie. Nie było złego ojca i jego towarzyszy, nie mogło codziennych spotkań, nie było sklepiku. Nadal nie było matki i brata, za którymi tęskniłam tyle lat, których nie mogłam znaleźć. Których nie mogłam nawet zacząć szukać.

            Noc z dziewiątego na dziesiątego listopada pamiętam, jak dzisiaj. Miałam osiemnaście lat, byłam kobieta, młodą kobietą z zadrą na psychice, na tyle głęboką, że nie chciało mi się żyć. Nie widziałam sensu w ciągnięciu tego wszystkiego. Noc Kryształowa uświadomiła mi jednak, że posiadam broń. A bronią tą jest kobiecość. Właśnie tej nocy  liczyliśmy towar w sklepie i obliczaliśmy bilans z ostatniego, minionego miesiąca. Październik nie był zbyt dobrym miesiącem. Pogrom listopadowy miał nam uświadomić, że powinniśmy z tego zrezygnować, z handlu, że nie powinniśmy zarabiać, że jesteśmy tylko wszami społeczeństwa. Mój ojciec, niezwykłe dumny Mordechaj Heszler, postawił się trzem niemieckim żołnierzom, który niszczyli w sklepie wszystko, zaczynając od podpalenia drogich materiałów do potłuczenia eleganckiej zastawy. Wtedy z zaplecza wyszłam ja. Ubrana w koszulę nocną i rozpuszczonymi włosami. Wtedy już były długie, ojciec wolał kiedy były długie… - potrząsnęła lekko głową, siląc się na blady uśmiech. – Zaoferowałam im to, co zabierane mi było od dawna. Pozwoliłam, aby kolejni mężczyźni mnie zhańbili, aby zabawili się moim kosztem, aby odarli z resztek dumy i godności, aby pozbawili człowieczeństwa. Byłam Żydówką, chociaż moje rysy twarzy, jak widać, należały do tych łagodniejszych, zawsze wyróżniałam się nieco z tłumu, a to było zasługą wymieszanej krwi matki.

            Po skończonej robocie żołnierze wyszli, a jak zakryłam ojca zerwaną zasłoną, która wkrótce zajęła się ogniem. Nie mogłam na niego patrzeć, nie mogłam patrzeć na siebie, dlatego stłukłam wszystkie lustra i usiadłam przy jego biurku. Listy, które w nim znalazłam, były listami od matki. Pisała do mnie przez te wszystkie lata, a on nie powiedział mi o tym. Nie pisnął, ani słówka. Przeczytałam je wszystkie, stając sobie sprawę, że ogień ze sklepu przenosi się do zaplecza, że cały budynek, w tym nasze mieszkanie na piętrze, trawi pożar. Złapałam za ostatni list, wyróżniający się pismem. Pisał brat, o miejscu swojego pobytu, o nagłej śmierci matki. Już wiedziałam, dokąd muszę się udać. Stany Zjednoczone. Raj, miejsce schronienia dla takich, jak ja. Dla Żydów. Dla gorszej rasy. Wydostałam się z kraju Hitlera w miarę sprawnie, korzystając często z mojej broni. Z kobiecości. Aby coś zjeść, aby coś się w ubrać, aby gdzieś zaznać snu… Cena zawsze była ta sama. Zawsze – urwała, zginając i prostując palce swoich dłoni. Widziała, jak spogląda na nią Bastian, widziała jego jasne, przerażone oczy. W jego postawie dopatrywała się ogromnej nienawiści. To chciała osiągnąć. Chciała, aby chociaż jeden z nich, był po jej stronie, aby mogła go wykorzystać. Uśmiechnęła się do niego, najcieplej, jak umiała. Czarnoskóry prychnął i roześmiał się, nakazując jej kontynuację. A niech dalej myślą, że mają nad nami władzę, przemknęło jej przez głowę. Chrząknęła.

            - Uciekłam z Niemiec. Uciekłam z Europy, znajdując się na promie. Atlantyk był… Był czymś nowym, podróż promem również. Ale najbardziej cieszyłam się z wolności. Z wolności, o której nigdy nie myślałam, o której bałam się myśleć. Ostatniej nocy na statku do mojej kabiny zajrzał mężczyzna. Poznałam go wcześniej. Jeszcze na lądzie, to on dopłacił mi do biletu, on pomógł dostać się do nieco bardziej luksusowej klasy, ukryć moją tożsamość. Sygnet, który nosił na palcu i czarne, gładko zaczesane włosy świadczyły o dobrym, zamożnym pochodzeniu. Był niezwykle przystojny i tak samo tajemniczy. Nie znałam nawet jego imienia, nie wiedziałam, jak się do niego zwracać. Przyszedł do mnie tej nocy i poprosił o przysługę. Uznał, że już dawno nie zaznał przyjemności z ludzką kobietą. Pamiętam, jak patrzyłam na niego w tamtym momencie. Jakby postradał zmysły. Jak to z ludzką, prawda? Przecież… Czyżby gustował w zwierzętach? Wtedy tak pomyślałam. Nie sądziłam, że coś takiego, jak wampiry włóczy się po naszej ziemi, pływa naszymi statkami. Była naiwnym, nic niewiedzącym człowieczkiem. Jego marionetką. Przystałam na jego prośbę. Nie było to przecież dla mnie niczym nowym. Tak myślałam. I wiem, że się myliłam. Cholernie.

            Był… Był chyba najbardziej namiętnym kochankiem, jakiegokolwiek miałam. Był kimś, kto potrafił mnie zaspokoić i pokazać inną stronę aktu… Stał się moim mistrzem, w przenośni i dosłownie. Noc, w którą mnie odwiedził, była zarówno końcem mojego człowieczego życia. Tłumaczył to tym, że nie potrafił się opanować. A ja mu wybaczyłam, wiedząc, że zostanę przygarnięta pod jego skrzydła. Stałam się jego córeczką, on moim tatusiem. Tego Ojca naprawdę kochałam, tak samo, jak chwile, kiedy do mnie przychodził. Pojęłam, że moje człowiecze życie było niczym. Nie zrezygnowałam jednak z odnalezienia brata, który żył samotnie, a przynajmniej tak sądziłam. Niestety, zanim przybyłam na miejsce, on został wcielony do armii i był szykowany do wojny. Mój brat, odnalazłam go. Ciągle miałam na niego oko, pilnowałam go, a kiedy został ranny na froncie, podarowałam mu drugie życie. Sądzę, że teraz je marnuje, zabawiając się z jakimś chłoptasiem – jej ładną twarz wykrzywił pewien grymas, który po chwili zamienił się w wyraz pełen strachu. Kroki, które usłyszała za swoimi plecami przykuły uwagę pozostałych.

            - I tu się mylisz, siostrzyczko – szyderczy głos sprawił, że po jej plecach przebiegło stado mrówek. – Dobry wieczór, moi mili – zaśmiał się i tupnął nogą. Tak, cała trójka wiedziała, kto przybył. Bastian poderwał się na równe nogi, sięgając do kabury.

            - Za wolno, kochasiu… - wampir stojący za nim, pokazał oblicze pobratymcom, łapiąc młodego człowieka w pasie, jedną dłonią wyjmując glocka. – Tęskniliście?