[Nieśmiertelni] Rozdział 4.

        RYSA PRAWDY

         - Tęskniliście? – uśmiech, który pojawił się na ustach blondyna nie należał ani do tych słodkich, ani uroczych. Z resztą, kto powiedział, że Noah należy do przyjemniaczków? Nigdy nie był uważany za kogoś godnego zaufania. Nieobliczalny szaleniec, totalnie pochłonięty żądzą krwi nie mógł posłusznie współpracować w grupie, chociaż każdy zgodnie przyznawał, że bywał potrzebny i niezastąpiony. I Noah doskonale o tym wiedział, wykorzystując przy tym swoją pozycję w stadzie. Przytrzymywał bez wysiłku chudego człowieka, lufą glocka przesuwając po policzku ofiary. Zamruczał, przygryzając zębami ucho młodego mężczyzny. Trójka wampirów przyglądała się uważnie zarówno Noah’owi, jak i Bastianowi. Doskonale zdawali sobie sprawę z homoseksualnych upodobań mężczyzny, który teraz próbował zapaść w pamięć wszystkim obecnym w pomieszczeniu.
        Bastian wiedząc, że nie ma szans na ucieczkę skupił spojrzenie na blondynce, której słabość dostrzegł już wcześniej, a przynajmniej tak mu się wydawało. Był szczerze przekonany, że Diana jest w gruncie rzeczy delikatną kobietą, którą łatwo zranić. Zapomniał jednak o tym, że jest ona wampirem. Jego śmiertelnym wrogiem.
        - Jak cholera – Diana odpowiedziała wręcz radośnie, ale gdyby jej głos mógł kąsać, byłby najjadowitszym z węży.


        Chicago tonęło w deszczu. Zimne, duże krople uderzały o dachy budynków, spadały gwałtownie na asfalt, zaskakiwały przechodniów, którzy wybrali się na przechadzkę. Bo przecież wieczór zapowiadał się ładnie. Jeszcze kilkanaście minut temu słoneczna łuna zdobiła niebo kolorami różu i pomarańczy, a na twarzach mieszkańców i turystów widniały pogodne uśmiechy. Wieczór naprawdę miał być ładny, jednak słońce prędko schowało się za ciemnymi, ciężkimi chmurami. Ludzie chroniąc się przed zmoknięciem, uciekali do pobliskich sklepów czy lokali gastronomicznych, przeklinając pogodę i z rozdrażnieniem zauważając, że ulewa nie minie zbyt szybko, a wręcz przeciwnie – z każdą chwilą przybierała na sile. W pewnym momencie nieboskłon przeszyło parę błyskawic, a donośne grzmoty akompaniowały kroplom deszczu, które niespokojnie wygrywały melodię na szybach wysokich okien.
        Przy jednym z nich stał postawny mężczyzna ze spokojem przyglądający się burzowemu niebu. Jego oblicze odbijało się od szkła, a on zdawał się z pogardą je obserwować. Należał do tych wysokich osobników, mierzących grubo ponad metr osiemdziesiąt, szerokie ramiona mogły robić wrażenie na kruchych kobietkach, ale właściwie nie wyróżniał się z tłumu. Posturę wampira można było zaliczyć do tych przeciętnych, a mimo to był prawdziwym autorytetem. Brązowe włosy opadały na blade, wysokie czoło, a kosmyki, które w uroczy sposób kręciły się pod wpływem wilgoci, okalałytwarz. Mężczyzna był właścicielem błękitnych oczu, okolonych ciemniejszą obwódką, nadającą im drapieżnego wyrazu. Miał w sobie coś magnetycznego, ale niewielu pokusiłoby się o stwierdzenie, że jest typowym przystojniakiem z czasopism dla pań.
        - Fal… - kobiecy głos wyrwał go z zamyślenia, które potęgowały tylko rytmicznie dudniące krople. Skinął głową, zdając sobie sprawę z obecności swojej kochanki i pomocnicy, witającej w jego progach pierwszy raz od dłuższego czasu. Miał jej za złe, że wchodzi bez pukania, ale nie mógł wygonić kogoś, kto mu doradzał. Działali razem, dzielili wspólnie wiele rzeczy, w tym jego apartament.
       - Mów.
       - Noah znalazł ich kryjówkę, ale nie poczekał na wsparcie. Poza tym, wydaje nam się, że podał złe namiary. Myślę, że wszystko popsuje… - stwierdziła spokojnie, stając tuż obok. Przymknął powieki, krzyżując ręce za plecami. Nie podobała mu się sytuacja, ale teraz musiał zaufać jednemu z najbardziej nieobliczalnych ludzi.
       Towarzyszka Falibora należała do tych urodziwych kobiet, które zdawały sobie sprawę z własnego wyglądu i były świadome swoich zalet, ale nigdy nie wykorzystywała walorów fizycznych do osiągnięcia korzyści. Zazwyczaj szła w zaparte, wszem i wobec oznajmiając, że jest silną osobniczką, że nie poddaje się zbyt łatwo, a drobna figura jest jedynie pozorem. Była dużo niższa od mężczyzny, a ujmy we wzroście nie rekompensowały nawet wysokie szpilki. Czarne fale zwykle spływały po plecach, ale dzisiaj włosy miała upięte w luźnego koka. Nie można było doszukać się również uśmiechu, który często gościł na owalnej twarzy. Zachowywała powagę, bo wiedziała, że sytuacja tego wymaga. Nie chciała skazać się na niezadowolenie Falibora.
       - Powierzyliśmy los naszej rasy w ręce przyjaciela. Zaufaj mu, Elise. Poza tym, (bez przecinka) sądzę, że nasza zasadzka zadziała. Dzięki temu zdobędziemy wiele cennych informacji. Zaufaj mi – odchrząknął, odwracając się na pięcie i machnął lekko ręką, wsuwając po chwili dłonie do kieszeni. Kiedy się denerwował, stawał się dziwnie pobudzony. Obrócił się w stronę kobiety, wzruszając przy tym ramionami, kiedy poczuł na sobie jej wzrok.
       - Przyjaciela? Nigdy nie lubiłam tej małpy. Parodia wampira – klasnęła w dłonie i wykrzywiła usta w lekkim grymasie, mijając postawnego mężczyznę, aby po chwili wyjść. W tym samym czasie błyskawica podzieliła nieboskłon na dwie części.

       Noah po kilkunastu minutach zaczął się nudzić. Rozmowa między nim a dwójką zakładników, którzy teraz zajmowali miejsca jego pobratymców, była utrudniona przez upór i przekleństwa Davida, zdającego się nie bać dość ekscentrycznego wampira. Blond włosy krwiopijca usiadł nonszalancko na krześle, opierając się przedramionami o oparcie. Wyszczerzył perłowo-białe zęby w uśmiechu, pozwalając, aby kosmyki włosów opadły na czoło. Wyglądał frywolnie, jak młody bożek, którego należy czcić, który jest miłośnikiem biesiad i orgii. Tak też było, można byłoby rzec, że właśnie z takim osobnikiem utożsamiał się Noah, siejąc zamęt, zgubę i śmierć. Nie należał do typowych wampirów, nie potrafił siedzieć cicho i w ukryciu, nie cierpiał też planować. Jego taktyka polegała na tym, aby działać. Nawet bez większego sensu.
       - Pospiesz się. Falibor na nas czeka, Noah – Diana, która przyglądała się swoim nadgarstkom oparła się o ścianę. Rany zadane przez pokryte warstwą srebra kajdany, powoli zaczynały znikać, a skóra przybierała normalny koloryt.
       - Falibor, Falibor. Traktujecie go, jak Pierwotnego. Dobrze wiecie, że nim nie jest… - urwał i udając znudzenie, ziewnął, na krótki moment zawieszając spojrzenie swoich oczu na trójce wampirów, która wydawała się teraz zaskoczona. Czyżby blondynowi udało się wpędzić ich w ślepą uliczkę? O, tak. Zdecydowanie przyparł krwiopijców do muru, nawet nie mając pojęcia, że w pewnym sensie wstrząsnął światem u samych podstaw.
       - Nie wiedzieliście – kontynuował spokojnie, mrugając zalotnie do Davida, który w odpowiedzi splunął na podłogę. – To jego matka jest Pierwotnym, wymagającym tej całej ochrony, jeśli nie chcemy pozbyć się naszej rasy… - urwał i spojrzał na chichoczącego Bastiana. Człowiek zrozumiał, że właśnie Noah wyjawił im sekret, mogący przeważyć szalę zwycięstwa na ich korzyść. Początkowo twierdził, że o Pierwotnym, a raczej Pierwotnej, dowie się czegoś z opowieści trójki więźniów. Nie spełnili jego oczekiwań.
       O’Connor poczuł na sobie spojrzenie Diany, która teraz zachowywała powagę i w niczym nie przypominała rozwydrzonej blondyneczki, przykutej wcześniej do krzesła. Kąciki jej ust drgnęły, kiedy Noah wspomniał o Pierwotnej. To był cios, jakiego się nie spodziewała. Przez cały swój żywot wierzyła w to, że Pierwotnym jest Falibor. Jej ojciec. Jej ukochany. Teraz zaczynała nienawidzić go całym sercem.
       - Idiota. Teraz musimy ich zabić – spokojny głos Luciusa zwrócił uwagę wszystkich na jego osobę. Wzruszył ramionami i w okamgnieniu znalazł się przy czarnoskórym, łamiąc mu kark, jakby był zwykłą, wysuszoną gałązką. Zbliżył się do Bastiana, który pobladł, ale nie odważył się nawet spojrzeć na bezwładne ciało kompana. Delikatny dotyk chłodnych palców wampira uspokoił go.
       Nie będzie bolało, pomyślał i pozwolił sobie nawet na lekki uśmiech.
       - Stój! Lucius… Nie zabijaj go. Przyda nam się informator. Jest inteligentny, sprytny i ma sporą wiedzę… - zauważyła kobieta, jedyna w tym pomieszczeniu przedstawicielka płci pięknej. Wzruszyła ramionami, a kiedy czarnowłosy potaknął głową i odsunął się od Bastiana, uśmiechnęła się promiennie, niczym słoneczko. Jak mała dziewczynka, która dostała w nagrodę lizaka. Problem w tym, że tym lizakiem miał zostać człowiek. Zmiany jej nastroju były na tyle często, że O’Connorowi trudno było uznać ją za swoją wybawicielkę bądź wręcz przeciwnie – mogła wpakować go w coś o wiele gorszego, niż śmierć.


       - Faliborze! Jesteś winny nam wyjaśnienia, do stu diabłów! – Tupnęła stopą i zatrzymała się przed rosłym mężczyzną, który powoli odwrócił się w jej stronę. Łagodny uśmiech pojawił się na ustach wampira i nie przypominał w niczym szyderczego wyrazu twarzy, jakim zwykł ją obdarzać, kiedy zjawiała się w nieodpowiednich momentach. Za Dianą pojawiła się trójka wampirów. Faust, znudzony, z opuszczoną głową i z dłońmi w kieszeniach spodni, co jakiś czas zerkał na Falibora, głównie skupił się jednak na tym, aby okazywać swoją niechęć bratu blondynki. Lucius wyprostował się i zgodnie ze swoimi przestarzałymi zasadami zachowania, skłonił się lekko przed starszym od siebie drapieżnikiem. Nic nie mówił, a wyraz twarzy nie świadczył o niczym, tym bardziej o znudzeniu, nie mógł aż tak lekceważąco podchodzić do osoby, która ofiarowała mu drugie życie, wyrywając go z rąk śmierci.
      - Córeczko…
      - Kim jest Pierwotna? – spytała bez ogródek, ale nie odważyła się zrobić kolejnego kroku w stronę swojego opiekuna. Mimo tego, że uznawana była za bezczelną kobietę, która wtyka nos w nie swoje sprawy, wiedziała, komu powinna okazać szacunek.
      - Moją matką. Naszą matką, Diana – odparł spokojnie, a potem skierował spojrzenie na Noah, mającego głęboko gdzieś to, co się teraz działo. – Ciekaw jestem, mój drogi, dlaczego te informacje dotarły do najbardziej zaufanych ludzi? – spytał, zdając sobie sprawę, że źle postąpił, informując tę „parodię wampira” o faktycznym stanie rzeczy. Mógł przekazać to trójce morderców osobiście, ale chyba obawiał się ich reakcji. Przeczył sam sobie i doskonale o tym wiedział, ale nastały czasy, kiedy musiał przestać myśleć racjonalnie. Musiał zacząć działać, jeśli chciał uchronić wampiry przed zagładą.
      - Bo są twoimi najbardziej zaufanymi ludźmi, Faliborze – odpowiedział pokornie Noah, ale grymas, mający przypominać uśmiech, nie znikał z jego twarzy. – Na mnie już czas – dodał tylko, odwrócił się na pięcie i wyszedł. Wszystkie spojrzenia skierowały się w tym momencie na Dianę.
      - Mogłaś zostawić go na tym polu bitwy – mruknął Faust, który odezwał się dopiero teraz. Nie obchodziły go więzy krwi, przynajmniej te ludzkie, nie był sentymentalny, a Noah najwidoczniej mu przeszkadzał. Kilkukrotnie brał udział w planowaniu zamachu na tego kretyna, ale zawsze Lucius bądź Falibor pojawiali się w ostatniej chwili, powstrzymując jego i paru innych, którzy nie cierpieli roztrzepanego blondaska.
     - Jest moim bratem! Mógłbyś chociaż udawać, że go lubisz!
     - Nie zachowuj się, jak dziecko, Diana.
     To był głos Elise. Kobiety, z którą niegdyś konkurowała o względy Falibora i w pewnym momencie przegrała. Doskonale pamiętała zadowolenie malujące się na twarzy brunetki, będącej wtedy najbardziej pyszną i pewną siebie osobą na świecie. Diana minęła kobietę, manifestując tym samym swoje zadowolenie i prychając opuściła pokój, nie musząc nawet zastanawiać się nad celem spaceru.

      - Kim jest Pierwotna, Faliborze? – tym razem, pytanie zadał Lucius, od zawsze uznawany był za zastępcę ich króla, kiedy nie było go na miejscu. Owszem, Elise też była ważna, ale jedynie w sprawach organizacyjnych, większość kwestii trafiało do Luciusa, który jako najważniejszy generał, obmyślał plan zagłady ludzkości.
      - Dowiecie się w odpowiednim czasie. Idźcie już. Wszyscy – spojrzał na czarnowłosą kobietę, która rozchyliła zdziwiona usta, ale jako pierwsza wymaszerowała z pomieszczenia.

      - Co tu robisz? – słaby głos mężczyzny, który ujrzał blondynkę w swojej celi, będącej właściwie dużym pokojem, pozbawionym jednak dostępu do okien, nie zabrzmiał zbyt przekonująco. Mdłe światło małej lampki rzucało cienie na stoliku, gdzie opierał też swoje stopy. Był znudzony, ale nie wystraszony. Jeśli mieliby go zabić, zrobili by to już dawno, prawda? Bastian nie miał jednak pewnego przeczucia, mogącego świadczyć o tym, że znajduje się w potrzasku, że ta pozornie delikatna kobieta jest jego największym zagrożeniem, właśnie w tej chwili.

z dedykacją dla C. ♥

chociaż nie wiem, czy takie coś można zadedykować