[Nieśmiertelni] Rozdział 5.

NIEPOSŁUSZEŃSTWO

część pierwsza

- Wiesz czego brakuje mi najbardziej?

Bastian O’Connor nie uzyskał odpowiedzi na zadane wcześniej pytanie, ale nie zamierzał dyskutować z kobietą, która osobiście założyła mu worek na głowę i przyprowadziła do tego pomieszczenia. Nie odpowiedział, cechując się pewną arogancją w stosunku do blondynki, początkowo zdającej się być przyjazną. Dotarło do niego, że sprawa wygląda inaczej, że Diana, podobnie jak jej pobratymcy, była tylko potworem. Nie miał czego jej współczuć. Wszelkie ludzkie niepowodzenia rekompensowała sobie teraz, zabijając, manipulując, bawiąc się. Traktowała ludzi jak zabawki, a mimo to, tliła się w niej resztka dobra i człowieczeństwa. Miewała odruchy niezwykle matczyne, kiedy to przytulała wszystkich do piersi, oszczędzała ofiary, uśmiechała się na widok dzieciaczków, a parę minut później dopadał ją szał. Żądza, z którą jeszcze nigdy nie wygrała walki.

I tego zazdrościła Luciusowi. Swojemu mentorowi i przyjacielowi. Swojej wielkiej miłości. Kiedy popełniała jakiś błąd, będąc w zupełności świadomą czynów, widziała przed oczyma oblicze ciemnowłosego wampira. Przenikliwie spojrzenie mroziło niebijące serce, karciło i ganiło. Nigdy jednak nie było w stanie zatrzymać. Szanowała go, kilkanaście lat temu unosiła się z zachwytu, kiedy uraczył ją tembrem przyjemnie brzmiącego głosu. Wszędzie chodziła za nim, ograniczając jego prywatność do niezbędnego minimum. A potem została odtrącona. Nie kochał jej. Nie tak, jak tego chciała. Był ojcem, ale nie kimś, przy kim mogła trwać. Chłodny i opanowany krwiopijca był dla niej wzorem do naśladowania, ideałem, do którego było kobiecie niezwykle daleko.

Zagryzła dolną wargę, przyglądając się ponownie człowiekowi. Nadal siedział wygodnie w fotelu, stopy nonszalancko opierając na stoliku, starał się nie zerkać w stronę blondwłosej, która teraz wlepiała w niego spojrzenie jasnych oczu. Naprawdę, ale to naprawdę, miał jej dość. Była fałszywą żmiją, uchodzącą za słodką i niewinną dziewczynkę. Z ociąganiem oderwał wzrok od swoich dłoni i musnął nim zaledwie sylwetkę drobnej kobiety, nie mogąc odmówić jednego: urody. Była piękną istotą, zdawała się być eterycznym tworem. Miał wrażenie, że wystarczy pstryknąć palcami, a ona się rozpadnie. Doskonale wiedział, że to złudzenie. Wiedział, że jest znacznie silniejsza i musiałby włożyć wiele trudu w to, żeby pokonać wampira w tym pomieszczeniu, gdzie był zupełnie bezradny. Bo przecież uderzenie lampą niewiele mogło zrobić, prawda?

- Słońca.

Zdziwiła go ta odpowiedź. Nie spodziewał się usłyszeć jej tak szybko. Nie zwlekając dłużej, skupił spojrzenie na twarzy kobiety. Delikatne, może nieco zbyt kanciaste rysy twarzy, dziwnie wydęta dolna warga i charakterystyczna szczerba między zębami czyniły ją piękną, ale na swój sposób. Nie była typową kokietką z magazynów, która uwodziła wzrokiem, puszystymi włosami i krągłymi kształtami. Nie mógł się oprzeć temu, aby zlustrować jej posturę. Niziutka blondyneczka, dodająca sobie centymetrów wysokimi obcasami. Ubrana z elegancją, z wytwornym smakiem i jedynie te ubrania dodawały lat. Wyglądała młodo, zbyt młodo, aby się jej bać. Biła od niej fałszywa łagodność, a to przecież mogło zmylić człowieka.

Patrzyła w ścianę, w miejsce, w którym powinno znajdować się okno. Zamiast tego, widniał tam duży zegar, wskazując godzinę piątą. Świtało, mogła być tego pewna. Ludzie zaczynali swoje życie, przejmowali inicjatywę, odkrywając kryjówki krwiopijców, którzy w obliczu promieni słonecznych stawali się bezbronni jak niemowlęta. Przynajmniej poza tym budynkiem. Nie rozumiała wojen, które okazywały się zwykle, przynajmniej według niej niesprawiedliwością. Nie zdawała sobie sprawy, że potyczki między ludźmi a wampirami toczone były od wieków, od momentu, kiedy obie rasy zetknęły się ze sobą po raz pierwszy. W obecnych czasach wypowiedziano krwiopijcom oficjalną batalię – dopiero teraz, kiedy człowieczeństwo doskonaliło umiejętności w walce z tymi drapieżnikami. Nie zmieniało to formy tej wojny, była ona jedynie bardziej sformalizowana i nagłośniona. Ale Diana nie była w stanie tego zrozumieć, pochłonięta przez potwora drzemiącego w niej samej.

- Co tu robisz? – powtórzył pytanie, kiedy udało mu się oderwać wzrok od jej sylwetki, nie patrząc ani razu w kobiece oczy.

- Przyszłam cię odwiedzić, Bastianie. – Przeszła wzdłuż pokoju, zatrzymując się przy szafie. Otworzyła ją, wpatrując się w puste wnętrze. Pozory. Cały ten budynek był jedną, wielką obłudą, więc ona nie mogła być inna. – Dobrze wiesz, że nie jesteś mi obojętny. Jesteś kimś, kogo nie chcę zabić – mówiła powoli i spokojnie, przyglądając się teraz mężczyźnie, siedzącemu po drugiej stronie pomieszczenia. Ku zaskoczeniu blondynki, O’Connor wstał i przeciągnął się, mierzwiąc palcami włosy.

- Co tu robisz?

Diana otworzyła szeroko oczy, nie ukrywając, ba, nie starając się nawet ukryć zaskoczenia. Wydawało jej się, że przecież udzieliła mu odpowiedzi na pytanie, dlaczego więc drążył dalej? Chrząknęła po chwili, przywołując na twarz wyraz totalnej obojętności. Maskę wampira.

- Mam wobec ciebie plan.

- Tak myślałem – odparł lekko zamyślony, powoli zmierzając w stronę miejsca, w którym się znajdowała. – Zmienisz mnie w potwora? Dasz upust rezygnacji i złości? Pozwolisz, abym stał się taki sam, jak ty? Aż tak bardzo nienawidzisz ludzi?

- Nie nienawidzę ludzi – mruknęła, nadal stojąc nieruchomo. Uniosła obie brwi ku górze, kiedy stanął naprzeciw, kiedy wbił w nią swoje spojrzenie. Iskry człowieczeństwa błyskały złowrogo w jego oczach. – Ale mam wobec ciebie plan – powtórzyła i złapała za materiał czarnego t-shirtu, który luźno zwisał na chudym ciele mężczyzny.

- Plan?

Nie otrzymał odpowiedzi. Przynajmniej nie takiej, jakiej mógłby się spodziewać. Nawet nie pomyślałby, że wampirzyca będzie skłonna do czegoś takiego, ale bez oporu odwzajemnił jej pocałunek, przesuwając dłonie na drobną talię. Palcami wkradł się pod materiał prostej koszuli, sunąc nimi po chłodnej skórze kobiety, która z wroga stała się kochanką. 

                                                          

Nim nastał świt, odziana w czerń postać opuściła wysoki budynek. Mężczyzna pozwalający na to, aby wiatr rozwiewał poły płaszcza i układał w nieładzie ciemne włosy, maszerował hardo chodnikiem, nie mijając po drodze żywego ducha. Nie musiał oglądać się za siebie, aby mieć pewność, że nikt go nie śledzi. Miał tylko pół godziny do chwili, kiedy słońce zacznie wynurzać się zza linii horyzontu. Nie chciał zginąć tak nędzną śmiercią. Nie chciał przez nieuwagę spłonąć w promieniach. Wiedział, że jest to jeden z najboleśniejszych wyroków, jakie można było zadać wampirowi. Sam wydał taką karę na wielu nieposłusznych małolatów.

Nie przyśpieszył, chociaż miał ku temu powody. Szedł spokojnie, wsuwając dłonie w kieszenie prasowanych w kant spodni. Zmrużył nieznacznie oczy, kiedy do nozdrzy dotarł nieprzyjemny zapach rozkładającego się ciała. Nie chciał węszyć. Nie dzisiaj. Nie miał przecież czasu. Skręcił w jedną z bocznych, mrocznych uliczek, które nie należały do tych często odwiedzanych przez ludzi.

Chicago charakteryzowało się niepowtarzalnym klimatem. W dzień, kiedy słońce napawało odwagą człowieczeństwo, zdawało się być normalnym miastem, które wcale nie jest areną rozgorzałych walk. Ludzie dumnie kroczyli chodnikami, wsiadali w samochody, dążyli do wyznaczonych celów z wysoko uniesionymi głowami, ale kiedy tylko zapadał zmrok uciekali do swoich kryjówek, niczym niepotrzebne nikomu szczury. Ale ku jego niezadowoleniu byli potrzebni. W nieprzeniknionych ciemnościach nocy rządzili oni – żądne krwi wampiry, nie znające litości, przynajmniej w większości przypadków. Dla niego noc była rajem, chlebem powszednim. Nie pamiętał już jak to jest, kiedy słońce muska delikatnie skórę, kiedy promienie zmuszają do przymykania powiek… Było mu to obce, obojętne. Złe.

Uliczka nie zachęcała do spacerów. Dwie kamienice ustawione dość blisko siebie, tworzyły między sobą raczej coś w rodzaju wąskiej ścieżki. Dróżką, która jednak nosiła nazwę, nieczytelną na zardzewiałej tabliczce. Potocznie nazywana była jednak Aleją Śmierci, bowiem żaden człowiek, który zagłębił się w jej mroku, nie wrócił stamtąd żywy. Krwiopijca nie miał się czego obawiać. Doskonale wiedział, dokąd zmierza. Dotarł do zielonego, obskurnego kontenera na śmieci, który pamiętał jeszcze lata osiemdziesiąte dwudziestego wieku. Okolica, wbrew pozorom, była bardzo czysta, jakby w ogóle nieuczęszczana. Zapukał do drzwi w kolorze hebanu w odpowiedni sposób i odczekał zaledwie parę sekund, kiedy te otworzyły się na oścież, wpuszczając przybysza do środka.

- Margaret… - mruknął tylko cicho, kiedy czarna kotka otarła się o jego nogi. Nie przepadał za zwierzętami, ale chcąc nie chcąc, tego zwierzaka musiał tolerować. – Gdzie twoja właścicielka, futrzaku?

- Tutaj, Luciusie.

Kobiecy głos dochodził z pomieszczenia, które od jakiegoś czasu udawało prowizoryczną kuchnię. Każdy, kto znał tę kobietę, doskonale wiedział, że nie potrafi ugotować czegokolwiek, co mogłoby być w miarę zjadliwe. Oparł się o framugę w miejscu, w którym powinny być drzwi, ale zamiast tego znajdowały się irytujące koraliki. Prychnął, kiedy wyczuł zapach spalenizny, ale nie skomentował tego.

Drobniutka, rudowłosa postać pałętała się przy kuchence, zawzięcie mieszając coś w  dużym garze. Nie przywitała gościa tak, jak powinna, ale była też przekonana, że mężczyzna wcale tego nie potrzebuje. Kiedyś jasna tapeta odchodziła teraz od brudnych ścian, a okno było na tyle zasmolone, że nie przepuszczało zbyt dużej ilości światła słonecznego do niezbyt wielkiego pokoiku. Lucius, nie wahając się, zajął miejsce przy drewnianym stole, starając się go jednak nie dotykać, kiedy dostrzegł zalegającą na blacie warstwę kurzu.

- Sprzątasz tutaj w ogóle, Miriam? – zadał to pytanie nieco sceptycznie, bowiem wiedział, że wspomniana kobieta rzadko, kiedy bywała w Chicago. – Kiedy przyjechałaś? W twojej notce nie było zbyt wiele…

- Mówisz więcej, niż zwykle, Lucku – mruknęła i odwróciła się w jego stronę, celując w ciemnowłosego drewnianą łyżką, z której ściekało coś, co chyba miało być sosem. Miriam była totalnym przeciwieństwem dostojnego mężczyzny. Wiecznie roześmiana, z entuzjazmem podchodząca nawet do niemożliwego, jakby ciągle była pod wpływem jakiś silniejszych używek. Mruknął coś pod nosem, ukrywając niezadowolenie wynikające z tego, jak się do niego przed chwilą zwróciła.

- Przyjechałam wczoraj. I wyjeżdżam dzisiejszego wieczora. Nie mogę dłużej pozostawać w jednym miejscu – posłała mu jeden z tych czarujących uśmiechów, które pewnie niejednemu śmiertelnikowi przypadły do gustu i sprawiły, że ich serca zabiły szybciej. – Przejdźmy do szczegółów. Musisz też odpocząć. Wydaje mi się, że zostaniesz tutaj w ciągu dnia – klasnęła w dłonie, jakby Lucius był ukochanym pupilem, którego będzie miała tylko dla siebie. Ona zaś machnął lekceważąco ręką, unosząc przy tym brew ku górze. Doskonale wiedział, o jakie szczegóły jej chodzi.

- Złapaliśmy jednego z ich organizacji. Wydaje mi się, że nie wie nic, że jest tylko zbędnym pionkiem, ale Falibor poddał się namowom Diany i zostawił go przy życiu – stwierdził cicho i usłyszał ciche prychnięcie, kiedy wymówił imię blondwłosej kompanki. Ale kontynuował nadal, nie przejmując się fochami rudowłosej piękności. – Fal uznał również, że nie zrobimy pierwszego ruchu, co uważam za głupotę, bo wtedy ludzie, byliby od razu na spalonej pozycji…

- Jak wyobrażacie sobie unicestwienie ludzi? Przecież są wam potrzebni. Nadal tego nie rozumiem – fuknęła, odwracając się ponownie w stronę dużego gara.

- Unicestwimy tylko prawa. Nie ich samych, Miriam. Nie jesteśmy przecież…

- Jesteście idiotami, jesteście. Rozumiem, że mam wam pomóc? Oczekujecie tego? A zdajesz sobie sprawę, że mogę wam odmówić? – spytała całkiem poważnie, marszcząc przy tym czoło. Nie lubiła ludzi i nie lubiła wampirów, chociaż to ci drudzy byli lepszymi kochankami. Wolała pozostawać bezstronna, ale nie mogła.

- Nie odmówisz – zauważył na tyle spokojnie i chłodno, że po jej plecach przebiegł nieprzyjemny dreszcz. Wredny uśmiech pojawił się na malinowych, kobiecych ustach dopiero po chwili, a ona cieszyła się, że Lucius nie może tego zauważyć.

- Idź odpocząć. Piwnice są do twojej dyspozycji.

Diana pozwoliła na to, aby głośny jęk rozkoszy zagłuszył na moment urywany, płytki oddech człowieka, leżącego na miękkim dywanie. Pochyliła się nad mężczyzną, muskając po raz kolejny tego poranka jego usta, dłońmi przesunęła po skórze, która skrywała pod sobą liche mięśnie. Uśmiechała się lubieżnie do kochanka, wpatrując się w roziskrzone oczy Bastiana. Nie trudno było zauważyć, że był zadowolony.

O’ Connor leżąc na plecach miał widok na nagą sylwetkę wampirzycy, definitywnie dominującej przez większą część czasu, który poświęcili ku swojej rozkoszy. Nie miał nic przeciwko temu. Nigdy nie spotkał się z kimś tak namiętnym, tak pochłoniętym pasją i pożądaniem. Żadne z nich nie miało w sobie ani krzty oporu, który mógłby świadczyć o tym, że czują do siebie wstręt. Kropelki potu perliły się na jego czole, skąd rozpoczynały wędrówkę po twarzy.

- Jestem głodna – oznajmiła po chwili, niczym mała dziewczynka, próbując zwrócić uwagę rodzica. Pogodny, jasny uśmiech zawitał na jej buźce, która była teraz uosobieniem niewinności. Co powinien zrobić? Z pewnością nie zaproponować wspólnego wyjścia na brunch. Byłoby to nietaktowane względem wampira, mającego na myśli tradycyjny posiłek – krew. Brian usiadł, pozwalając na to, aby Diana oplotła go udami w biodrach i przysunął ją bliżej siebie. Dał się omamić, został marionetką, zapominając nawet o planie, który dla niego przygotowała. Nie zdawał sobie jednak sprawy, że plan został już wcielony w życie.

Krzyknął, kiedy ta niespodziewanie wbiła się kłami w jego szyję, doskonale odnajdując tętnicę. Krew spływała po muśniętej słońcem skórze, ale większa część życiodajnej cieczy kończyła w układzie pokarmowym blondynki, która zdawała się być w siódmym niebie. Przymykał powieki, czując, jak razem z krwią nikną siły witalne, jak z trudem utrzymuje dłonie na jej drobnej talii, jak… Odpłynął, miękko opadając na dywan.

- Pij, mój słodki. – Krwawiący nadgarstek został przyłożony do jego ust, które rozchyliły się nieznacznie. Wampirza krew pieściła przełyk w następstwie dodając mu sił i wyostrzając zmysły. Czym prędzej ponownie usiadł, spoglądając na blondynkę, klęczącą tuż przy nim.

- Jak się czujesz? – spytała cicho, niczym troskliwa matka, uśmiechając się przy tym delikatnie.

- Dobrze.

Trzask łamanej kości nie był z pewnością dźwiękiem, którego można było oczekiwać w takiej sytuacji. Bezwiednie odpadł na podłoże, a kobieta z czułością ułożyła go w jak najwygodniejszej pozycji. Łamiąc mu kark nie miała w sobie krzty współczucia, ale nie mogła nic poradzić na to, że śmierć była tylko częścią jej planu. Uśmiechała się nadal. Wstała, wyciągając ręce ku górze, ignorując bordowe plamy na jasnym dywanie. Przestąpiła nieruchome, nagie ciało mężczyzny i ubrała się, następnie zakrywając Bastiana znalezionym kocem. Musnęła po raz ostatni usta martwego człowieka i wciągając na stopy wysokie szpilki, skierowała się w stronę drzwi.

- Śpij dobrze, mój słodki – szepnęła, trzymając dłoń na klamce i poczuła wszechogarniające ją zmęczenie. Dzień. Istne piekło. 

--------------------------------------------------------

Uf, jest to na razie najdłuższy z rozdziałów i byłby jeszcze dłuższy, ale część wydarzeń przeniosłam do następnego, który też będzie jeszcze podzielony na części. Czy jestem z niego zadowolona? Sama nie wiem. Męczyłam go dość długo i pisałam na rat, więc cudów pewnie nie ma. Na pewno są tutaj jakieś błędy - sprawdzałam rozdział tylko raz. Zapraszam do czytania i do dyskusji ;)